Studio Maasgouw

In 1834 kreeg Everard van de Boel, pannenbakker in Thorn vergunning voor de bouw van een molen op De Greef. In 1853 kreeg de molen een nieuwe plaats op Den Toom. In 1876 werd de molen verplaatst naar de plek waar de romp nu nog staat.  In 1887 werden Lambert van de Boel en de consorten Frans Jan, Gertruda Johanna, Sibilla, de echtgenote van Jacques Gielen, en de molenaar Antoon eigenaren van de molen. In 1909 werd een machinekamer bij de molen gebouwd, waarvan de lange motorriem naar een bergkazemat liep. De motor, vermoedelijk een zuiggasmotor, is tot in de jaren twintig in bedrijf gebleven. Daarna werd uitsluitend met de wind gemalen.

De windmolen had in 1930 een koppel 17-er blauwe Duitse stenen en twee koppels 17-er kunststenen, die beide door de molenmaker Sjang Hendrickx uit Beegden van een regulateur waren voorzien. In 1938 werd de windmolen toegewezen aan Antoon of Antonius Everardus Hubertus van de Boel, getrouwd met Ida Maria Houtackers, molenaar en graanhandelaar in Thorn. Antoon en zijn broer Theo kwamen omstreeks 1939 werd de wieken van de molen vervangen door stroomlijnwieken van Van Bussel.

Wonder boven wonder doorstond de molen de bevrijding onbeschadigd. In 1946 werd de kap van de molen nog vernieuwd.De molen had een koppel zeventiender blauwe stenen en twee koppel kunststenen. Door de bouw van huizen nam de windbelemmering sterk toe. Om die reden stichtten de molenaars Van de Boel een motormaalderij, waarna de molen in 1952 werd gesloopt en onttakeld. As en roeden gingen naar De Graauwe Beer in Beesel, terwijl de staart naar het Belgische Kinrooi verhuisde. In 1955 kocht kunstschilder Fr. van de Berg de molen en richtte die in tot atelier en bouwde er een woning aan vast. In 1963 kreeg het geheel een café-bestemming, terwijl de molen nu een woonhuis is.

De witte stenen bergmolen van Linne stond langs de toenmalige grindweg tussen Linne en Maasbracht nabij de vlootbeek. Met de molen werd in de jaren twintig en dertig van de vorige eeuw voornamelijk voergraan gemalen. Het was een van de weinige molens in Limburg zonder Engels kruiwerk waarbij de kap over een ijzeren rollenring loopt.  De molen had nog het oorspronkelijke sleepkruiwerk, waar de kap over de houten blokken of neuten schuift, die aan de bovenzijde zijn afgerond.  Om een zijwaartse verschuiving van de kap gedurende het kruien tegen te gaan, liepen vier houten rollen, voorzien van een ijzeren band (bevestigd aan voeghouten) tegen de binnenkant van de houten onderring, die op het metselwerk lag. Merkwaardig was ook de spitsvorm van de kap, de windmolen bestond reeds in de Franse Tijd (rond 1850). 

Tijdens de slag om de Roerdriehoek midden januari 1945 kwam de windmolen achter de Vlootbeek in de frontlinie te liggen. Duitse Fällschirmjager van het regiment Hübner hadden zich in de molen verschanst en konden vanuit het venster en deur met machinegeweren de weg en het voorveld tot voorbij de vlootbeek bestrijken. Op 23 januari 1945 werd de molen door Britse tanks beschoten en kreeg deze verscheidende voltreffers. Een granaat trof de askop, waarna het “gevlucht” dat “overkuis” stond, omlaag storte. De gevechten waren buitengewoon fel,  na een spervuur op 25 januari 1945 werd het geëvacueerde Linne veroverd. De nacht ervoor hadden de Duitsers zich richting Herten teruggetrokken. Na de oorlog werd de windmolen niet meer van de oorlogsschade hersteld en bleef de molen als ruïne staan totdat deze in de jaren zeventig werd gerestaureerd tot woonhuis.

Riverside Lounge aan de haven van Maasbracht, met uitzicht op de binnenvaartschepen, pleziervaart
en het imposante sluiscomplex.

Tot ver de 19e eeuw had Maasbracht alleen een rosmolen. Op 16 november 1865 werd aan Renier Hubert Vos vergunning verleend voor de bouw van een windmolen. In 1867 kwam deze gereed.
Hij stond op naam van Helena Vos, echtgenote van Renier Hubert. Vier jaar later werd de molen overgeschreven op naam van de minderjarige Anna Vos en vervolgens op de erfgenamen Hendrina, Andries Hendrik, Maria en Cornelis Vos.
In 1899 werd de molen met huis en tuin verkocht aan Jacques van de Venne, landbouwer te Maasbracht. Mede-eigenaar was Theodoor van de Venne. Zij verkochten de molen in 1905 aan Christiaan Hubert Faems te Melick. In dit dorp bezat de familie Faems de standaardmolen op de Melickerheide. De molen van Maasbracht bleef daarna in bezit van deze familietak.
Christiaan Faems plaatste kort na de Eerste Wereldoorlog een hulpgemaal in de schuur aan zijn huis.
In het midden van de jaren twintig liet hij door de molenmakers Sjang en Sjef Hendrickx uit Beegden/Heel de houten as vervangen door een gebruikt ijzeren exemplaar. De houten borstroeden werden in de jaren dertig door ijzeren vervangen.
Na het overlijden van Christiaan Faems in 1933 werd het molenbedrijf door zijn vrouw voortgezet. Daarna nam Wihelmus Hubertus Faems de molen over. Met het huis en andere aanhorigheden stond de molen later op naam van de acht kinderen. Na scheiding en deling in 1947 nog op naam van vier kinderen, van wie Leo Faems de laatste molenaar was.

Na de reconstructie Hoofdstraat-Kloosterstraat in Maasbracht is een kunstwerk van Elisa Verkoelen onthuld. Het kunstwerk verenigt op symbolische wijze de geluiden van Maasbracht, in een samenspel van de materialen, vormen en perspectief.

Een levensgroot standbeeld in brons, geïnspireerd op zijn bekendste buutte-personage ‘De Jaeger’, eert Maasgouw de in 2018 overleden buuttereedner Pierre Cnoops. Het standbeeld van de oud-inwoner van Maasbracht heeft een prominente plaats gekregen aan de Havenstraat. Het kunstwerk is een ontwerp van de Roermondse kunstenaar Dolf Wong Lun Hing.

In door StudioMAASGOUW samengesteld document het “Eiland in de Maas en Kasteel Walburg” zijn de adellijke families beschreven die gewoond hebben in de heerlijkheden Stevensweert en Ohé en Laak. Deze publicatie is samengesteld door de redactie van StudioMAASGOUW verkregen uit eigen onderzoek en publicaties door “Derden”, zie literatuur- en bronnenlijst in het document. Download dit document:

Het stationsgebouw in Maasbracht op Rozendaal 2, werd ontworpen door Architect K.H. van Brederode. Het station werd geopend op 21 november 1862. Op 28 september 1899 brandde het gebouw af en werd in 1925 herbouwd. Oorspronkelijk heette het station “Maasbracht-Linne”echter in 1880 kreeg het de naam “Station Maasbracht”. Na de sluiting op 14 november 1940, heeft het gebouw nog dienst gedaan als woning tot 1965. Omstreeks 1980 werd het station afgebroken.

De Panheeldermolen werd omstreeks 1662 in gebruik genomen. De drijfkracht voor de watermolen werd geleverd door de Panheelderbeek.

De eens zo bloeiende Steenfabriek van Joosten in Wessem is terzielen. De gebouwen inclusief de droogruimtes en de ringoven zijn veranderd in een grote hoop stenen. In de verte is nog een gedeelte van de grote schoorsteen zichtbaar, die vroeger als herkeningspunt diende voor mensen die Wessem bezochten.

Het principe van de ringoven werd in 1858 bedacht door de Duitser Friedrich Eduard Hoffmann. De ringoven is een groot ellipsvormig (soms rond) ovengebouw met een rondgang en meestal tussen de 12 en 24 kamers, die onafhankelijk van elkaar gestookt kunnen worden.   
Met een kolenschep werden de kolen door de stoker, door kleine kokers bovenin de steenoven toegevoerd. In de rondlopende gang is een aantal poorten gemaakt voor de toe- en afvoer van bakstenen. Telkens wordt een kamer met ongebakken kleiblokken opgestookt tot een temperatuur van meer dan 1000°C, waardoor tevens de volgende kamer wordt voorgewarmd en de voorgaande wordt afgekoeld.

Nadat de bakstenen in een kamer voldoende gebakken zijn wordt het vuur gedoofd en in de volgende kamer weer aangestoken. Door de ringconstructie is een doorlopend steenbakproces mogelijk, dat bovendien economischer en geleidelijker bakt dan de traditionele veldovens. Een complete cyclus duurde 1 tot 4 weken. De kamers werden geopend en de ergste slakken die boven op de stenen lagen verwijderd. Daarna werden de nog warme stenen uit de oven gehaald. Het werk werd vaak in akkoord gedaan en was verre van gezond door warmte en stof in de oven. Buiten werden de stenen op kleur gesoterrd en gestappeld.

De mijnen brachten de Maasbrachtse haven tot bloei. Omdat de Maas zuidelijk van Maasbracht onbevaarbaar was, werden de kolen met de trein naar Maasbracht vervoerd. De kolentip, een immense hijsinstallatie, ‘tipte’ per keer maar liefst 20.000 kilo steenkool van de treinwagons in het laadruim van het schip. Na de opening van het Julianakanaal in 1935 kon het zwarte goud ook in Born worden overgeladen.

Een schip wordt zo aangemeerd dat het ruim zich bij de kolentip bevindt. De kolentip werkte als volgt: Een wagon wordt via een havenspoorlijn op de draaischijf voor de kolentip gereden. De schijf draait een kwartslag en middels kaapstanders wordt de wagon van de draaischijf getrokken. De wagon wordt met haken en ketting vastgemaakt. Vervolgens wordt deze een stuk geheven met behulp van een takel en een contragewicht. De wagon wordt in de lengterichting gekanteld tot een hoek van 45 graden. De wagon heeft dan kopschotten nodig die te openen zijn. Vervolgens gaat de inhoud van de wagon door een stortgoot direct in het ruim van het schip. De wagon wordt vervolgens weer op kadeniveau gebracht en verlaat de kolentip over hetzelfde spoor.

De kolentip (1929) in Maasbracht was eigendom van het Rijkskolentipbedrijf. De steenkool werd vanuit het Zuid-Limburgs steenkoolbekken per trein vervoerd naar station Echt. Vanaf daar kwamen dezelfde spoorwagons met steenkool via een zijtak op de Tramlijn Roermond – Echt – Born – Sittard. Van hieruit gingen de wagons over de tramlijn naar de haven van Maasbracht. Ook hier werd getipt. Op het betonnen onderstel van de kolentip bevindt zich tegenwoordig het restaurant ‘De Kolentip’. Ook de huidige straatnaam Tipstraat aan de haven van Maasbracht herinnert nog aan deze installatie. Deze kolentip ging al binnen tien jaar uit bedrijf vanwege het gereedkomen van de twee kolentips aan de NS-Overlaadhaven aan het Julianakanaal in Born. De kolentips in Born hebben tussen 1935 en 1974 dienstgedaan

Galloway -stieren zijn gemiddeld 130 cm en wegen 600-900 kg. Galloway-koeien hebben een gemiddelde schofthoogte van 120 cm en wegen 450-590 kg. De dieren zijn robuust en vruchtbaar. Vaarzen zijn dekrijp op een leeftijd van 20-27 maanden, de tussen kalftijd bedraagt 365 dagen.

De Hompesche Molen is een achttiende-eeuwse stellingmolen op het Eiland in de Maas, tussen Stevensweert en Ohé en Laak en vlak bij de Maasplassen. De molen is tot aan de bovenste wiek bijna 37 meter hoog en daarmee de hoogste van Limburg. Vanaf 1719 was de heerlijkheid Stevensweert in handen van graaf Reinard Vincent van Hompesch. De molen werd tussen 1721 en 1722 door Reinard gebouwd. Tijdens de Tweede Wereldoorlog liep de molen dusdanig zware schade op dat deze niet meer kon functioneren. De molen werd meerdere malen gerestaureerd (1948/1949) en (1975/ 1977).

In 2014 werd de molen eigendom van de Vereniging Natuurmonumenten. In 2015 wordt de molen gerestaureerd en toegankelijk gemaakt voor publiek. Tevens is er een informatiepunt van Natuurmonumenten en een brasserie gevestigd als onderdeel van Rivierpark Maasvallei.Op 17 maart 2014 droeg Maasgrind BV de molen over aan Natuurmonumenten. Natuurmonumenten en de gemeente Maasgouw hebben in 2015 de molengebouwen en maalinrichting gerenoveerd en daarmee veilig gesteld voor de komende 300 jaar!

Beegden werd voor het eerst schriftelijk vermeld in 1202. Het ontwikkelde zich op de hogere zandgronden nabij de Maas. Beegden behoorde tot het Land van Horn en vervolgens tot het Prinsbisdom Luik. In 1676 werd Beegden uitgegeven als heerlijkheid. In de 19e eeuw ontstond er, langs de Dorpstraat, een straatdorp, en in de 20e eeuw werden ten noorden en ten zuiden hiervan woonwijken gebouwd

Met de onthulling van een levensgroot standbeeld in brons (11-11-2021), geïnspireerd op zijn bekendste buutte-personage ‘De Jaeger’, eert Maasgouw de in 2018 overleden buuttereedner Pierre Cnoops. Het standbeeld van de oud-inwoner van Maasbracht staat op een prominente plaats aan de Havenstraat. Burgemeester Stef Strous noemde bij de onthulling Pierre een veelzijdig man: hij verdiende de kost bij de PTT-Post, was gedurende 20 jaar gemeenteraadslid, stimuleerde de amateur muziekbeoefening, ontving in 1997 een Koninklijk onderscheiding, werd in 2004 benoemd tot Ereburger van de voormalige gemeente Maasbracht, hij was een humorist en woordkunstenaar, een buuttereedner en tonproater. Het kunstwerk, naar een ontwerp van de Roermondse kunstenaar Dolf Wong Lun Hing, werd onthuld bij de start van het nieuwe vastelaoves seizoen.

Antoine Engels was huisarts in Maasbracht en omstreken van 1942 tot 1981. In 1933 begon hij zijn medische studie in Leiden, na zijn kandidaatsexamen zette hij zijn studie voort en studeerde in 1941 af in Amsterdam. Op 6 januari 1942 begon hij in een pand aan de Hoofdstraat als huisarts in Maasbracht (en verre omgeving) Het inwoneraantal van Maasbracht bedroeg rond de 2300. Na de oorlog huwde hij met Vera Hermans (20-2-1927/21-7-2010) en betrok de familie Engels de door hun gebouwde villa aan de Havenstraat. Hier was tevens een praktijk en apotheek gevestigd. Antoine Engels was een zeer gewaardeerde huisarts die dag en nacht klaar stond voor zijn patiënten, hij overleed op 24 april1981.

De villa aan de Havenstraat 17 te Maasbracht is aan het eind van de negentiende eeuw gebouwd in de stijl van het eclecticisme met elementen van de chaletstijl. Het pand heeft altijd een directe relatie gehad met de haven, die een grote aantrekkingskracht uitoefende op de handel. De haven is in de onmiddellijke omgeving van het pand gelegen. De eerste eigenaar was een wolhandelaar die het pand in 1929 schonk aan zijn neef, een zaadhandelaar. Het pand is geheel ommuurd, kent twee poortingangen en is omgeven door een grote tuinaanleg. Het pand heeft cultuur-historische waarde door de samenhang tussen zijn functie als woonhuis van mensen die in de handel werkzaam waren en de aanwezigheid op korte afstand van de haven van Maasbracht. Het pand verkeert in een hoge mate van gaafheid. Deze villa was voorheen o.a. eigendom van de familie Hermans en vervolgens van de familie Engels-Hermans (Antoine Engels, huisarts)

Baggeren

Op de bodem van vaarwegen bezinken grote hoeveelheden zand en slib. Schepen kunnen hier hinder van ondervinden of vastlopen. Door te baggeren zorgt Rijkswaterstaat ervoor dat de vaarwegen bevaarbaar blijven. Daarnaast kan bagger de doorstroming van het water belemmeren. Daardoor kan het water niet snel genoeg weg, wat kan leiden tot wateroverlast ten tijde van hoogwater. Op diverse locaties op de Maas (zoals hier bij Wessem) en in kanalen wordt continu gebaggerd om de vaarweg bevaarbaar te houden.

Mannenkoor St.Caecilia Linne bestaat dit jaar 100 jaar.

Het Mannenkoor wil een eeuw Linner Zank niet helemaal zonder klank voorbij laten gaan. Op zondag 19 september 2021 verzorgt Mannenkoor St.Caecilia Linne een openlucht concert op de kiosk op de Markt in Linne. Het koor zal dan een aantal luchtige nummers ten gehore brengen. Ook de Linner Zengers, onderdeel van het mannenkoor, zullen van zich laten horen. Een gevarieerd programma dat zeker niet zal vervelen.

Voor meer foto’s, klik op deze link:

Op 31 december 1949 was het gebouw, met uitzondering van de toren, hersteld en kon de kerk in gebruik worden genomen. Peutz had zich bij de herbouw deels laten leiden door de oude situatie en gebruik maakte van de restanten. Het restant van de oude toren werd echter gesloopt om het schip met een travee te kunnen verlengen. De toren werd vervolgens in 1950-1951 enkele meters meer naar het westen en iets hoger herbouwd, waarbij voor het onderstuk rivierstenen afkomstig van de oude toren werden gebruikt terwijl voor het bovenstuk mergel werd gebruikt. Pastoor C.H.J. Steinhart (1892-1957) vierde in 1943 zijn zilveren priesterjubileum. Hij kreeg als geschenk van de parochianen een Heilig Hartbeeld aangeboden, dat werd gemaakt door beeldhouwer Victor Sprenkels. Het beeld is geplaatst in een plantsoen tegenover de Sint-Medarduskerk.

In 1631 zou er in deze buurt al een kapel hebben gestaan die door de bewoners van het nabijgelegen Kasteel Walburg voor de kerkgang zou zijn gebruikt. In 1719 wisselde de eigenaar en kwam er een protestantse familie op het kasteel. In 1896 werd de kapel gesloopt en een nieuwe kapel gebouwd in neogotische stijl, ontworpen door architect Van der Schuit uit het atelier Cuypers te Roermond de kapel werd gebouwd door de Roermondse aannemer Clappers. Op 26 juli 1896 (feestdag van St. Anna) volgde de inzegening van het nieuwe gebouw. Van de oude kapel werden 10.000 stenen gebruikt in de fundering. Het betreft een rechthoekig bakstenen gebouw met driezijdige afsluiting. Boven het koor bevindt zich een dakruiter met zeer hoge spits. Boven de ingang bevindt zich een nis met een Sint-Annabeeld en de tekst: De weldoeners hebben met milde vrijgevigheid blijde deze kapel gebouwd ter ere van St. Anna. Het witte interieur toont originele neogotische meubelen en gepolychromeerde heiligenbeelden in dezelfde stijl.

Meer foto’s 150 jaar Leonardusmolen:

De Leonardusmolen in Maasbracht is een beltmolen die tussen 1864 en 1867 gebouwd werd en tot 1947 als windaangedreven korenmolen dienst deed. Na in 1946 wat oorlogsschade te hebben opgelopen door granaatinslagen dicht bij de romp die echter hersteld werd, raakte de molen in 1947 nogmaals zwaar beschadigd toen het ashuis van de bovenas afbrak nadat de buitenroede was vastgeslagen op de molenberg (vermoedelijk waren door de zeer warme zomer enkele roewiggen uitdroogd en losgeraakt, waarna de buitenroede kon doorschuiven en vastlopen). Vanwege de kosten werd van reparatie afgezien en werd het maalbedrijf tot 1973 elektrisch voortgezet. Rond 1987 begon men zich in te zetten om de ondertussen danig onttakelde molen, die door stadsuitbreiding inmiddels ruimschoots binnen de bebouwde kom was komen te liggen, weer in oude glorie te herstellen. In 1997 werd de uitwendige restauratie afgerond en op 17 juni 2000 werd de nu weer maalvaardige korenmolen officieel hernieuwd in gebruik genomen. De molen heeft nu 1 koppel maalstenen.

De Sint Lindertmolen wordt na 1790 als standaard-windmolen gebouwd op de Tump nabij Panheel. Het onderstel was dus niet ommuurd en bedekt zoals nu. In 1856 is de molen verplaatst naar de rand van de Beegderheide alwaar hij nu staat. In 1928 zijn de stenen muren aangebracht en is het dak voorzien van asfaltpapier. In 1965 werd de molen buiten bedrijf gesteld en werd er gemalen met behulp van een elektrische hamermolen. De molen werd in 1969 gerestaureerd, waarna er incidenteel nog gemalen werd. In 1997 werd ontdekt dat de bonte knaagkever het houtwerk zwaar had aangetast. De gemeente Heel kocht de molen en restaureerde die grondig, waarna ze in 2000 heropend kon worden. Eigenaar is de gemeente Maasgouw. Het beheer is sinds 2000 in handen van de Stichting Molen Beegden. De molen draait recreatief iedere woensdag- en zaterdagmiddag

De Hompesche Molen is een achttiende-eeuwse stellingmolen op het Eiland in de Maas, tussen Stevensweert en Ohé en Laak en vlak bij de Maasplassen. De molen is tot aan de bovenste wiek bijna 37 meter hoog en daarmee de hoogste van Limburg. Vanaf 1719 was de heerlijkheid Stevensweert in handen van graaf Reinier Vincent van Hompesch. De molen werd tussen 1721 en 1722 gebouwd. Tijdens de Tweede Wereldoorlog liep de molen dusdanig zware schade op dat deze niet meer kon functioneren. De molen werd meerdere malen gerestaureerd (1948/1949) en (1975/ 1977). In 2014 werd de molen eigendom van de Vereniging Natuurmonumenten. In 2015 wordt de molen gerestaureerd en toegankelijk gemaakt voor publiek. Tevens is er een informatiepunt van Natuurmonumenten en een brasserie gevestigd als onderdeel van Rivierpark Maasvallei.

De windmolen van Linne was een witte stenen bergmolen. Hij stond ten zuiden van het dorp langs de toenmalige grindweg naar Maasbracht in het ‘Windmolenveld’ of bij ‘De Vloot’. Met de molen werd in de jaren twintig en dertig van de vorige eeuw voornamelijk voergraan in loon gemalen. Het was een van de weinige windmolens in Limburg zonder Engels kruiwerk waarbij de kap over een ijzeren rollenring loopt. De molen had nog het oorspronkelijke sleepkruiwerk, waarbij de kap over houten blokken of neuten schuift, die aan de bovenzijde zijn afgerond. Tijdens de slag om de Roerdriehoek midden januari 1945 kwam de windmolen achter de Vlootbeek in de frontlinie te liggen. Duitse Fallschirmjäger van het regiment Hübner hadden zich in de molen verschanst en konden uit de vensters en de deur met machinegeweren de weg en het voorveld tot bij de Vlootbeek bestrijken. Op 23 januari werd de molen door Britse tanks beschoten en kreeg verscheidene voltreffers. Een granaat trof de askop, waarna het gevlucht dat overkruis stond, omlaag stortte. De windmolen werd niet meer van de oorlogsschade hersteld. Na de onttakeling bleef de romp nog jarenlang als ruïne staan. In de jaren zeventig werd hij tot woonhuis verbouwd.

De Wessemse molen was met zijn sterk kegelvormige romp een merkwaardige grondzeiler. Hij stond aan de ingang van het dorp, tegenover het kruispunt van de wegen uit Panheel en Thorn. Vroeger was dit een kruispunt van vier wegen. Nu staat er een Shell-tankstation. De zwart geteerde stenen Wessemse molen had inwendig de vorm van een zestienkant. De molen was een een graan- en oliemolen. Het bouwjaar is niet bekend. Reeds in het begin van de 19e eeuw stond de molen bij de Maas en was toen eigendom van Ernst Stoffels uit  Roermond, koopman en landbouwer genoemd. In 1851 werd de molen, die aan het ‘Het eerste wegske’ stond, gerechtelijk verkocht. De nieuwe eigenaar werd Gerardus Vissers, afkomstig uit Wessem en molenaar in het nabij gelegen Panheel. Later vererfde de molen in deze familie.  In 1871 werd Hendrik of Johannes Henricus Vissers, koopman, in Wessem eigenaar en vervolgens in 1891  Antoon Vissers, getrouwd met en later weduwnaar van Judith Hennissen, landbouwer en winkelier in Wessem. Hij was toen voor de helft eigenaar, de andere helft stond op naam van Eduard Pierre Jan Hubert Vissers, die toen nog minderjarig was. In 1896 verkochten zij de windmolen aan Martinus Gielen, getrouwd met Josephina Philomena Hubertina Smeets en hoofdonderwijzer in Wessem. De windmolen werd in de nacht van 8 op 9 november 1944 opgeblazen.

De Koningssteen was een van de eerste natuurgebieden die langs de Maas gemaakt zijn. Omdat het al langer een natuurgebied is, is de ontwikkeling ook al verder gevorderd dan op andere plekken. De begroeiing van de struiken en bomen is bepaald door de Galloway runderen en Konik paarden die het gebied jaarrond begrazen. Hierdoor is een gedeelte van het gebied ingevuld met een halfopen landschap met Sleedoor, Meidoorn en Rozen. Allemaal planten met stekels die door het vee niet gegeten worden. Het biedt een prima gebied voor vele zang- en watervogels.